Νάουσα, 1 Ιανουαρίου 1985 Αγαπημένη μου αδελφή, Καλή νέα χρονιά! Εύχομαι φέτος να εκπληρωθούν όλα τα όνειρά σου! Έχουμε να τα πούμε με οποιονδήποτε τρόπο από τη μέρα που αποχαιρετιστήκαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης...

Είκοσι οκτώ σταγόνες στάζουνε έρωτες, αγάπες, χρόνους, θανάτους Είκοσι οκτώ σταγόνες Πότε σάρκες και πότε αερικά Μια οξυγόνο κι άλλες φορές µαζούτ Είκοσι οκτώ σταγόνες Θα σε δροσέψουν, θα σε κάψουν… Τόσο! Κι όταν θα µαζευτούνε όλες µαζί γι’ άλλους θα γίνουν θάλασσες, γι’ άλλους ποτάµια, πυρκαγιές Είκοσι οκτώ σταγόνες στάζουνε, και πόσο θα βραχείς; Ο άνθρωπος πίσω, µέσα, δίπλα, παράλληλα µε τον χρόνο, τον θάνατο, τα πάθη...

Κι αν ήτανε, μία φορά κι έναν καιρό, Εκείνη και Εκείνος Κι αν έμοιασε η ζωή τους -έστω για λίγο- παραμύθι Κι αν έγινε η αγάπη τους, δέντρο ψηλό στου ήλιου τα μάτια Κι Εκείνη το πότιζε, το χάιδευε....