Είχε όμως ακόμα ένα χάρισμα αυτό το παλικάρι....

Ήταν τότε που η νιότη μας, η ρώμη μας, ίδια με μπουρίνι έμοιαζε και που μερικές φορές το ξεπέρναγε στο ξαφνικό του, στη δύναμη του, παράβγαινε μαζί του σαν ίσος προς ίσο, δεν σκιαζόταν, δεν δείλιαζε και για τον έρωτα τον πραγματικό μπορούσε να φτάσει στην άλλη άκρη της γης γιατί εκεί ένοιωθε πως ήταν το γραφτό του κι εκεί θα ‘φτανε....