Ο Τζακ Γουίντερς µεγάλωσε σε διαταραγµένο οικογενειακό περιβάλλον µε δύσκολα παιδικά χρόνια...

Δύο άντρες, ο Ιβ και ο Βη, αποσύρονται σ’ ένα ιδιαίτερο από αρχιτεκτονικής άποψης σπίτι για να εξερευνήσουν τα όρια της συντροφικότητάς τους...

Ένας αποχωρισμός είναι πάντα δύσκολος...

«Περίεργη ιδέα ο χρόνος...

Οι εποχές κουβαλάνε στο πέρασμά τους ένα σωρό ιστορίες...

Ένα κόκκινο κουτί και µία διαθήκη...

Οι Επισκέπτες είναι δεκάδες. Αλλά μπορεί και μόνον ένας. Οι ιστορίες με αυτούς, πολλές. Αλλά τελικά, μία. Όντα παράξενα, δυνάμεις απόκοσμες, σκληρές, μεγαλύτερες της ανθρώπινης, μας επιτίθενται.

Στη σκληρή εποχή της χούντας ο αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη είναι πιο δυνατός από ποτέ...

«Κάθε λεπτομέρεια αυτού του οράματος με γεμίζει με τη βεβαιότητα μιας υπαρξιακής αγρύπνιας...

Το Πριν! «Η κατάθλιψη όμως είχε χτυπήσει κόκκινο κι εγώ είχα πιάσει τότε πάτο...

Θα θέλαμε, εμείς οι άνθρωποι, να ξεχνάμε για να μην πονάμε; Να περπατάμε στους δρόμους και να μη θυμόμαστε από που ήρθαμε και που πάμε; Να μην έχουμε πια ούτε όνομα, ούτε διεύθυνση, και να μας καθορίζει πλέον το μπλε ταγέρ που φοράμε;

Μια γυναίκα, η Φιορούλα, γεννημένη σε ένα μικρό, φτωχό νησί του Αιγαίου το 1900 ζει ως τον θάνατό της το 1990 γνωρίζοντας τις ίδιες τύχες με το νησί και συμβιώνοντας με την ιστορία του: φτώχεια, ανέχεια, πείνα, στερήσεις, πόλεμοι, κατοχές, απανωτές στρατεύσεις των ανδρών, από κοντά και η προσωπική καταλαλιά του κόσμου...

Έναυσμα αυτού του βιβλίου υπήρξε ένας πρόλογος της Νανάς Ησαΐα (για το έργο «Δόκτωρ Φάουστους» του Τόμας Μαν), τον οποίο η αφηγήτρια διάβασε πολλά χρόνια μετά τον θάνατό της...

«Όχι, δεν νιώθω κλειστοφοβία, δεν αισθάνομαι παγιδευμένη στο τούνελ χωρίς έξοδο...

Πῶς ἔγινε λοιπόν, σπουδαῖε Ἡρώδη Ἀττικέ, καί ἦρθες συντροφιά μέ τήν ἔμπνευσή μου; Ζώντας στήν Ἀθήνα ἄκουσα πολλές φορές τό ὄνομά σου, τόσο συνδεδεμένο μέ τά ἔργα πού ἄφησες ὥστε ἔπαυσες νά εἶσαι πλέον πρόσωπο...