Σε όλες τις συλλογές του Γιάννη Βαρβέρη, το ανθρώπινο σώμα είναι ταυτόσημο με την παρακμή, ο έρωτας είναι επίσης αδύνατον να αναπτυχθεί πλήρως, ο θάνατος γίνεται οικείος για να εξορκιστεί, το μέλλον σχεδόν περιφρονείται, το αισθηματοποιημένο παρελθόν λατρεύεται, το αστικό τοπίο θριαμβεύει επάνω στην σχεδόν απούσα φύση, ο σαρκασμός, ο κυνισμός ή και η αγριότητα είναι οι άλλες όψεις της τρυφερότητας, που φοβάται μήπως την πληγώσουν· η λογική θέλει το ποίημα κλασικά συνήθως δομημένο με αρχή μέση και ισχυρό φινάλε, ενώ η γλωσσά είναι «ανεξίθρησκη», αντιστρέφει συντάξεις, δημιουργώντας καινούργιες, μοιράζει μεγαλύτερους ρόλους στη μεταφορά και σαφώς πολύ μικρότερους στην παρομοίωση, ενώ ή σπάνια μουσική που αναδίδει, μαζί με την έννοια της φθοράς του κόσμου, πάντα, και των ανθρώπων, συνάπτουν εκείνη την αρμονική σχέση, η οποία συντέλεσε ουσιαστικά και καθοριστικά από την αρχή στο να δημιουργηθεί και να συμπληρώνεται συνεχώς, αθορύβως και ακαταπαύστως αυτό το στιβαρό και πολύπτυχο έργο...
Παρά τον στοχαστικό, σχεδόν φιλοσοφικό χαρακτήρα της ποίησης του Αντώνη Φωστιέρη, το αρχικό ερέθισμα οδηγείται στην πλήρη συναισθηματική του μεταστοιχείωση, στη μετατροπή του σε υψηλή ποιητική συγκίνηση...
«Μάνα με τους εννιά σου γιους
και με τη μια σου κόρη…»
Ένα από τα παλαιότερα και πλέον διαδεδομένα δημοτικά τραγούδια μας είναι αυτό του Νεκρού Αδελφού...
Το καταθέτω εξαρχής: ο Αλέξανδρος Ίσαρης είναι ένας καθολικός δημιουργός, ένας poeta universalis, που θυμίζει έντονα τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης...
Ξεκινώντας την ανίχνευση του ποιητικού κόσμου του Λευτέρη Ξανθόπουλου, αναπότρεπτα, ανακαλώ τη μνήμη του, τον παλμό της φωνής του όταν μιλούσε για ποίηση, την ένταση του βλέμματός του στο άκουσμα ενός ακέραιου στίχου,