...

Δύο ενστικτώδεις επιθυμίες -συχνά και πάθη καταστροφικά- που αφορούν την αυτοσυντήρηση και την αναπαραγωγή, άρα την επιβίωση και τη συνέχιση της ζωής....

"Νοοπολιτική (noopolitics ή Noopolitik)" είναι "η διεξαγωγή της πολιτικής στο πληροφοριακό-πνευματικό πεδίο το οποίο δημιουργείται από την επικοινωνία μεταξύ των συνειδήσεων και από τη σχέση μεταξύ της συνείδησης και του κόσμου....

Η "Υπερβατική συντεχνία" είναι η δεύτερη σειρά δοκιμίων μου που κυκλοφόρησε μετά τις "Εποπτείες" (1954), προς τα τέλη της δεκαετίας του 50 (1958)....

"[....

"Ο άνθρωπος εκτυπώνει απάνω στην ψυχή του τα διαπιστευτήρια του ατομικού του πολιτισμού....

"Η αυτοκρατορία που βασίζεται στη γνώμη και στη φαντασία βασιλεύει για λίγο καιρό και αυτή η αυτοκρατορία είναι μειλίχια και επιεικής....

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε εκείνους που· δεν αμφιβάλλουν ποτέ για τις ιδέες τους, ούτε καν για το ότι είναι δικές τους· είναι βέβαιοι ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα· πιστεύουν (για τον εαυτό τους) ότι άλλοτε προοδευτικός = πάντα προοδευτικός· φρονούν ότι η ανοιχτή κοινωνία κινδυνεύει μόνο από όσους θέλουν να την κλείσουν· υπερασπίζονται με πάθος τη διαφορετικότητα, αλλά θέλουν να στομώσουν ό,τι την κάνει διαφορετική· απολαμβάνουν στη λογοτεχνία και την τέχνη ό,τι έχει πιστοποιηθεί ως απολαυστικό· θεωρούν ότι το σεξ είναι ζήτημα δικαιωμάτων και καλών τρόπων· έχουν παντού άκρες, αλλά πουθενά ρίζες....

Σκέφτηκα να γράψω το χρονικό της περιπέτειας του "Τέταρτου", που για μένα κράτησε από τις αρχές του καλοκαιριού του 1984 ως τα τέλη του καλοκαιριού του 1985, όχι επειδή το περιοδικό σημάδεψε τα πνευματικά πράγματα του τόπου, όπως άλλα που έγραψαν Ιστορία....

Ο ανθρώπινος βίος ορίζει την παρουσία και την διάρκειά του "εντός" ενός πλαισίου παρελθόντος, παράδοσης και κληρονομιάς, σε μια βραδύτητα αιώνων....

Τα κείμενα προσπαθούν να μην αντιμετωπίζουν ρομαντικά την πραγματικότητα....

Δεν γνωρίζω εάν εσύ που κρατάς στα χέρια σου αυτό το βιβλίο ένιωσες, κάποτε, πως δεν χρησιµεύεις σε τίποτα, ενώ θα µπορούσες....

-...

Τι κάνει αυτό το "μικρό και αλαζονικό έθνος", όπως το ονόμαζε ο Νίτσε, να ξεχωρίζει θετικά ή αρνητικά; Γιατί άραγε η Ελλάδα, ενώ ήταν από τα πρώτα έθνη που κατά τον 19ο αιώνα υιοθέτησε τους πιο προχωρημένους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ανακυκλώνει την ατελέσφορη πάλη της νεωτερικότητας με την παράδοση; Γιατί η συγκρότηση του νεωτερικού υποκειμένου που σμιλεύτηκε στη Δύση παρέμεινε στην Ελλάδα ημιτελής; Γιατί ο Λόγος παραμένει υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα, δεν εκταμιεύεται ως ατομική ευθύνη, δεν γονιμοποιείται σε συλλογική Πράξη; Η απόπειρα να ψηλαφήσουμε την κρίση σκοντάφτει στην επανάληψη των καταγωγικών ερωτημάτων με τα οποία γράφεται ιστορικά το ελληνικό δράμα....

"Ο Αλάριχος", γράφει ο Μίλτος Θ....