-

μέδουσα Με γεννάει, αδιάλειπτα, ένα ψέμα θανάτου στην αναπνοή αδιάφορων πλοίων πως έφτανες χίλιες πτυχές με ξελιγωμένη γλώσσα ν’ ακούς σπαραγμούς χρωμάτων και να μην μ’ ακούς στον κυρίαρχο νου των δειλινών που μυούν τις νύχτες των δακτυλικών μου δακρύων μέσα στην μήτρα του επόμενου τοκετού που σπαράζει το Ποίημα με την Μέδουσα των υπογείων μου...

"Που γέμισαν τόση σκόνη τα μαλλιά σου Ορφέα;" Με είχες ρωτήσει ένα απόγευμα Άννα....

Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι....