Τι σημαίνει να είσαι έφηβο κορίτσι ή νεαρή γυναίκα αυτή την εποχή; Μια εποχή που φέρει το τραύμα της πανδημίας, την έκρηξη των κοινωνικών δικτύων και την αφύπνιση σε ζητήματα που ήταν πάντα εκεί – αλλά ήρθαν στο προσκήνιο με νέα ένταση...
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι αλλιώτικοι απ᾿ τους άλλους! Άνθρωποι που πορεύονται κατάντικρυ στον ήλιο· που μες στην απλότητα ή την αφάνεια, άγγιξαν τη μεγαλοσύνη! Είναι, γιατί ξέρουν να ξεχωρίζουν τον νόμο του Θεού απ'' τους νόμους των ανθρώπων...
Οι σημειώσεις του παρόντος πονήματος, μέσα από την θητεία και τις παραξενιές της, τα καλά και τις ασχήμιες της, σκοπό έχουν ν'' αναδείξουν τον μεγάλο πρωταγωνιστή που δεν είναι παρά ο Έβρος και οι άνθρωποί του, αλλά κι ο απλός κι ανώνυμος φαντάρος, αυτός που άφησε πίσω στο σπίτι του γονείς κι αδέλφια, πλούτο ή φτώχεια και καρτερία, κορίτσι αρραβωνιασμένο ή σχέση εφήμερη, δυστυχία και πόνο και χαρά ίσως, γιατί όχι...
Έχει τεθεί πολλές φορές το ερώτημα κατά πόσον οι προσωπικές εξομολογήσεις, όταν δεν αφορούν τη συμμετοχή στα
λεγόμενα «μεγάλα γεγονότα» μπορούν να διαπεράσουν το φράγμα του ατομικού και να γίνουν κοινός τόπος, δηλαδή να καταφέρουν να διδάξουν ή να τέρψουν...
Ο συγγραφέας του εξομολογητικού αυτού βιβλίου διατρέχει τη ζωή του από τη γέννηση και τα σχολικά του χρόνια μέχρι τώρα, προσπαθώντας να αναψηλαφήσει το νόημά της - ένα νήμα που παραμένει γι’ αυτόν οδηγός και φωτοδότης...
«Είχα ανάγκη να γράψω, για να θυμηθώ τα χρόνια της αθωότητας, να χαρώ, να χαμογελάσω, να γελάσω, να κλάψω… Με το που μπαίναμε στο χωριό, εμείς οι εισβολείς του καλοκαιριού, η μύτη μου γινόταν πλακουτσωτή και κόκκινη από την πίεση, αφού την είχα κολλημένη στο τζάμι του αυτοκινήτου...
«Το να επιζήσεις χωρίς να αρνηθείς τίποτα από τον ηθικό σου κόσμο» αναφέρει ο Πρίμο Λέβι για τους εκτοπισμένους στα στρατόπεδα του θανάτου, «εκτός από περιπτώσεις μεγάλης εύνοιας της τύχης, ήταν δυνατόν μόνο σε ελάχιστους και αυτοί ήταν άνθρωποι ανώτεροι, από τη στόφα των αγίων ή των μαρτύρων»