Ελλάδα...

Ένας τόπος ανάμεσα σε γη και ουρανό, οι τρεις μόνιμοι κάτοικοί του και ένας ολόκληρος αιώνας...

ΕΓΩ....

Ένα πλακάκι ξεκολλάει και σπάει με κρότο στον πάτο της άδειας πισίνας....

Τη νύχτα που κάηκε η πρωτεύουσα ένας άντρας βρέθηκε να βαδίζει πάνω στη λευκή ευθεία γραμμή της Εθνικής Οδού χωρίς να ξέρει ποιος είναι και πού πηγαίνει....

Περί: καύσωνος, αγαλμάτων, χαφιέδων, Εξαρχείων, σκύλων, ραδιενέργειας, αγίων, καρπουζάδων, ραδιοφώνων, ποδηλάτων, σπουπιδιών, εκλογών, ποδοσφαίρου, γλάρων, μίμων, φακέλων, δρομέων, μπλακ-άουτ, αποδράσεων, μηδενικών, τραμπούκων, ερώτων, Ελλήνων, Παλαιστινίων, Ιρλανδών κ....

Τα βράδια δραπετεύαμε λέγοντας ιστορίες για καύσωνες και ανεμοστρόβιλους....

Σε μια πόλη που μοιάζει να καταρρέει, να παλιώνει και να βυθίζεται μες στη σιωπή, στην αδιαφορία, στη μελαγχολία και στους ανθρώπους-σκιές, τέσσερεις φίλοι, πρώην δραπέτες ψυχιατρείου, χρησιμοποιώντας τα ονόματα των αδελφών Μαρξ, των παλαιών κωμικών, φτιάχνουν μια ορχήστρα και παίζουν μουσική χωρίς να ξέρουν μουσική....

-...

-...

-...

-...

-...

-...

-...