Δεν ξέρω αν ήταν η κοφτή πνιγηρή κραυγή που έβγαλε, όταν η βελόνα πέρασε τον δεξιό της λοβό απ άκρη σ άκρη, ή η δική μου ανατριχίλα στη θέα του φριχτού μορφασμού που πήρε τ όμορφο πρόσωπό της....

η ζωή εδώ τελειώνειrnrnη αυτοχειρία δεν είναι πράξη rnδεν σου χαρίζεται rnστα πόδια σου χαμογελάειrnτο ωμέγαrnτων ξεκούρδιστων ωρολογίωνrnrnείσαι το απροστάτευτο πιόνιrnrnαφού κάποτε ο χρόνοςrnλιώνειrnαφού κάποτεrnη ζωή εδώ τελειώνειrnrnrnΠοιήματα της μνήμης και της φθοράς, παιχνίδια επικίνδυνα, ένας ακαριαίος θάνατος που ΄ρχεται να οξειδώσει τη χαμένη μας παιδικότητα, μια γήινη επιστροφή σε σταθερές που εξασφαλίζουν τη ζωή, δηλαδή τη βλάστηση, μια ανάγκη να πατήσουμε ξανά σε εδάφη οικεία, σταθερά και καιρούς γνώριμους, γι΄ αυτό και γόνιμους: να μυρίζεις πάντα χώμα/ στην υγρασία σου να φύονται βρύα// να μυρίζεις πάντα φθινόπωρο/ πάντα Νοέμβρη/ νύχτα και οδύνη// κι οι ευχές σου να είναι υγρές// μόνο χώμα/ στο μνήμα/ στο κλάμα....

-...