Βαθιά, χωρίς προκαταλήψεις και παγιωμένα ερμηνευτικά σχήματα, αναστροφή με τα Ομηρικά Έπη, Βίβλο των αρχαίων Ελλήνων, πείθει και τον πλέον δύσπιστο ότι, μέσ’ απ’ τις δώδεκα περιπέτειες-«άθλους» του Οδυσσέως (α 18, δ 241, θ 22, 100, 214, λ 619, 622), καθώς και άλλων, Ηλιακών λεγόμενων, Ηρώων, του Ηρακλή, του Θησέως, του Οιδίποδα, και σε αντιστοιχία με τους ισάριθμους Ζωδιακούς Αστερισμούς, ο Ποιητής προσυπογράφει τη διαχρονική και πανανθρώπινη πίστη, αναφορικά με την παιδαγωγικής φύσεως παρέμβαση του Ουρανού στην επίγεια παρουσία και πορεία του ανθρώπου, και, με τη σειρά του, επαληθεύεται ο ίδιος, μέσω της Σύγχρονης Επιστημονικής Αστρολογίας, με τρόπο εντυπωσιακό.

Βρισκόμαστε, έτσι, μπροστά σε μια πανοραμική απεικόνιση της εξελικτικής διαδρομής της ανθρώπινης ψυχής στην τροχιά του Ζωδιακού, του Κύκλου της Ζωής, στο τέλος της οποίας, με την αφύπνιση και την ολοκλήρωση δύο, θεμελιώδους φύσεως, ιδιοτήτων, ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΚΑΤ’ ΑΠΑΙΤΗΣΙΝ ΤΟΥ ΔΙΟΣ (γ 132-134), επανέρχεται θριαμβευτικά στους κόλπους του Θεού-Πατρός, προκειμένου να επιφορτισθεί με Κοσμικής Τάξεως Καθήκοντα, όπως, αντιπροσωπευτικά, συνέβη με το «μυθικό» Υδροχόο, τέκνο του Τρωός και της Καλλιρόης. Η χρησιμότητα αυτής της νοηματικής διάστασης του περίφημου Δίδυμου των Επών, της Ιλιάδος και της Οδύσσειας, είναι προφανής και πολλαπλή: Πρώτον, συμβάλλει στη βαθύτερη γνωριμία των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, σε συνδυασμό με τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Δεύτερον, και κυριότερον, οδηγεί σε ενός βαθμού αυτογνωσία, καθ’ όσον αφορά στο παρόν εξελικτικό στάδιο. Τρίτον, διαγράφει την καταξιωτική του παρόντος μόχθου προοπτική, που είναι ατέρμονη τελειότητα, με τη συνακόλουθη αίσθηση και στάση ευθύνης απέναντι στο Σύνολο.

Ως πρότυπο αυτής της κατάστασης πραγμάτων, για τον προ-Χριστιανιό Κόσμο, εμφανίζεται ο Όμηρος στο πρόσωπο του «μυθικού», και για το λόγο αυτό διαχρονικού, Οδυσσέως, Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.