Η ποίηση του Γιώργου Αντωνόπουλου ψάχνει να ερμηνεύσει το φως ή ακόμα και το σκοτάδι, χωρίς όμως να αρκείται σ αυτό: "Δεν φτάνει να ερμηνεύεις το φως / αλλά και να το γεννάς / μην ζητάς αποδείξεις / μόνο κάποιες μακρινές αδιόρατες αισθήσεις / που δεν κάηκαν σε χίμαιρες ομίχλες....

-...

Πάνω απ την παιδική σου αφελή άγνοια/ ανάδυσα το φως μιας πικρής μακρινής, μικρής αναζήτησης/ καθρέφτισα το ίδιο το φτωχό, απλό κατά βάθος εγώ μου,/ μα οι αχτίδες της λες και έκαψαν τη φωλιά κι αυτής της αγάπης μας....

"Σκιές" Σκιές φώτισαν ενός άλλου ουρανού,/ ενός δακρύβρεχτου συγκινητικού δειλινού,/ που χάθηκαν, που πνίγηκαν, που σώθηκαν,/ που έκαναν πως αναστέναξαν,/ στα ρόδια των σαν φανταστικών κοιλάδων,/ με το φόντο ενός ξεχειλίζοντος στην αλμύρα/ να προσμένει ανώτερες ευοίωνες αισθαντικότητες, χρυσού και αργυρού ν αγναντέψει ωκεανού....

Μέρες κλειστές τυραννικές, μες το αβέβαιο αύριο/ μέρες, σε μια φλούδα ελπίδα από δροσιά παραδομένες/ κι από τον καραγκιόζη βασιλιά ταξιδευτή αγκυλωμένες....