Τα δοκίμια αυτά, ακόμη κι όταν δεν ασχολούνται με ποιητικά έργα, αναζητούν το ποιητικό στοιχείο σε άλλα είδη λόγου, όπως η πεζογραφία, η αυτοβιογραφία, το ταξιδιωτικό, το δοκίμιο, όπου τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο η ποίηση, ως έντεχνη διατύπωση σημαίνουσας ιδέας ή αισθήματος, αναζητεί ασφαλές καταφύγιο, εγκαταλείποντας την τυπική, άτερπνη και άσχετη με κάθε πραγματικότητα ποίηση που γράφεται σήμερα....

Ο τόμος περιέχει πέντε δοκίμια του Άρη Μπερλή: - Η πραγματικότητα και η δυνατότητα - "Σύμφωνοι, θα πεθάνουμε όλοι μας· αλλά προς τι;" - Η αισθαντικότητα ως μέσο εξόδου από την ιστορία - Η ποίηση του Ελύτη καταντίκρυ της δεινής κυριολεξίας του θανάτου - Ο πολιτικός Ελύτης και, ως επίμετρο, δύο δοκίμια του Γιώργου Κοροπούλη: - Το μενεξεδί αποτύπωμα - Περί ονομάτων ορθότητος...

Γιατί έρχεται πάντα μια μέρα που αμφιβάλλει κανείς αν η λογοτεχνία είναι πράγματι "σκοπιμότητα χωρίς σκοπό", όπως -ορθά ασφαλώς- υπέθετε ο Καντ (εγκαινιάζοντας ουσιαστικά τη νεότερη αισθητική φιλοσοφία και βάζοντας σε καλό δρόμο την ηθική αναισθησία της αισθητικής), αμφιβάλλει αν πράγματι είναι αυτόνομη και ηθικά άχρηστη, όπως εύλογα διακήρυσσε ο Όσκαρ Ουάιλντ....