Αν το ξερες ότι ακόμα στην ψυχή μου κρατάω την τρυφερότητα εκείνη που ένιωθα για σένα!... Ποιος ξέρει, ίσως, αν το ξερες πως δε σε ξέχασα ποτέ!... Γυρνώντας πίσω στα παλιά μπορεί και να με θυμηθείς... Οι φίλοι πια δεν έρχονται ούτε για μιαν επίσκεψη, κανείς δε με παρηγορεί μες στον καημό μου... Από τη μέρα που έφυγες είναι το στήθος μου σφιγμένο!... Γυναίκα, πες μου, τί έχεις κάνει τη φτωχή μου την καρδιά!... Κι όμως εγώ πάντοτε σε θυμούμαι μ εκείνη την καθάρια τρυφεράδα που ένιωθα για σένα, κι είσαι μες στην ψυχή μου, κομμάτι της ζωής μου, μες στη γλυκιά ψευδαίσθηση που ποτέ δε λησμονώ. Στο τσαρδί μου το παρατημένο ούτε ο ήλιος το πρωί στο παράθυρο δε βγαίνει, όπως πριν, που ήσουν εδώ... Κι εκείνο το σκυλάκι, η συντροφιά μας, που όταν έλειπες, δεν ήθελε να φάει, βλέποντάς με μοναχόν αντιπροχτές με παράτησε κι εκείνο.