Το έργο διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον. Δεν υπάρχει ζωή στην επιφάνεια του πλανήτη. Όλος ο πληθυσμός της γης ζει κάτω από την επιφάνειά της. Έχει συρρικνωθεί κατά πολύ, οι άνθρωποι δεν έχουν ονόματα, δεν υπάρχουν σεξουαλικές επαφές, η αναπαραγωγή γίνεται ανάλογα με τις ανάγκες του πληθυσμού και με τεχνητό τρόπο. Οι κάτοικοι των μικρών κοινοτήτων τρέφονται με τις προμήθειες που τους αποστέλλονται από την κεντρική μονάδα διαχείρισης και ελέγχου του πληθυσμού. Ο Γιώργος Καπουτζίδης προσεγγίζει θέματα όπως την απώλεια της ανθρώπινης επαφής, την επικείμενη απώλεια της φυσικής ομορφιάς του τόπου που ζούμε, την απώλεια του φίλου. Το χιούμορ, που είναι ο σύμμαχός του πάντα και τον συντροφεύει και στη δουλειά αλλά και στη ζωή, εδώ απουσιάζει. Στιγμές στιγμές εμφανίζεται, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του έργου τον αφήνει μόνο του, να αναμετρηθεί με τον φόβο, τον εφιάλτη, την απώλεια.