ΒΡΑΔΥ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Με τον καιρό το έχω αντιληφθεί: Η συνήθεια τού να σε ανακαλώ στη μνήμη, μπορεί να σταματήσει το βρασμό, στους κλιβάνους της πλήξης ... όμως εγώ δυσκολεύομαι πολύ να σε συνηθίσω! Στους ανυπόληπτους, λερούς τοίχους όπου το φιλμ προβάλλεται, οι μικρές λιβελούλες του φωτός χοροπηδώντας μέσα στα άπειρα, μικροσκοπικά μόρια της λευκής σκόνης σχηματίζουν τους λαιμούς δύο κύκνων Τελικά υπάρχει ψευδαίσθηση της χαράς; Ενώ εγώ μιλώ για το κουφάρι της πίστης εσύ μου δίνεις ένα πανέρι γεμάτο πορφυρά σταφύλια, άπιστε Ιωσήφ! Καταπληκτικό, λιγωμένα, παγιδευμένα στη μαγγανεία τα κρυφά σου μάγια!