Ο μόνος χρόνος που δεν λιγοστεύει είναι ο χρόνος που πέρασε. Και αυτό που περισσεύει στο τέλος του χρόνου -μετά από όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν- είναι η φθορά, απόδειξη μιας μάταιης κυριαρχίας σε έναν κόσμο που δεν ορίζουμε, αλλά μας ορίζει. Όταν ο απλός, καθημερινός Τζέιμς ανακαλύπτει αυτή την ματαιότητα, νιώθει την ανάγκη να σπάσει τον τοίχο του χρόνου και να τολμήσει το ταξίδι. Πεισματικά θέλει να ανασκευάσει τον κόσμο και να τον φέρει στα δικά του μέτρα, να δώσει το δικό του τέλος στην ιστορία και τη ζωή του με μια παράλογα μεταφυσική προσδοκία. Μέσα από ένα ταξίδι σε σταθμούς τρένων και σε πολλά βροχερά απογεύματα... παραμένει αιώνιο ζητούμενο ο επανακαθορισμός του χρόνου. Οι μαθηματικοί τύποι, τα ρολόγια, οι κλεψύδρες, οι μηχανές... άχρηστα όλα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον αναγνωρίσουν οι μνήμες. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ακυρωθούν οι αναμνήσεις...