Η Μαίρη Τσεβίκ Συμεωνίδου γεμίζει ένα μεγάλο κενό, με αυτήν την έρευνα που έχει κάνει ξεκινώντας από κοινωνικό μνημονικό και παρακολουθώντας τα ίχνη της ζωντανής ιστορίας...

Εκείνη (η μνήμη) στέκεται πολλές φορές μαζί μου στην άκρη ενός γκρεμού, εκεί όπου οι δυο μας –εκείνη κι εγώ– ισορροπούμε πάνω σε λέξεις και χρώματα, αφηγήσεις και γραμμές: ίχνη πλασμάτων ενός αόρατου κήπου – εκείνη (η λήθη) κι εγώ...

Ένα έργο για τα καθημερινά αλλά και μεγάλα προβλήματα ενός ζευγαριού στην προσπάθειά του να αποκτήσει παιδί με τη λύση της εξωσωματικής γονιμοποίησης....

"....

Γύρω μας κυκλοφορούν πολλές άρρωστες ψυχές, δίχως να μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε....

" Θα σου πω ένα μυστικό: όταν ήμουν και εγώ σαν εσένα μικρός, φοβόμουν το σκοτάδι, πάρα πολύ" "Ναι, μπαμπά; Αλήθεια;" ρωτάει έκπληκτικος ο Άρης....

Η Νιόβη πνίγεται από τους ρυθμούς της ζωής που ζει....

"....

Το κορίτσι δεν του απάντησε....