Έχουν περάσει περίπου πενήντα χρόνια από τότε που ο πατέρας μου παρέδωσε ένα μικρό τοπίο, ελιές θυμάμαι, στον Αντώνη Μπενάκη στο Μουσείο· ήταν η πρώτη μου από πολλές επισκέψεις. Συναντηθήκαμε στο ισόγειο, στην αίθουσα με τις παραδοσιακές φορεσιές του καινούργιου του σπιτιού. Είχαμε μετακομίσει από το Παρίσι το 1930, ακριβώς όταν γεννήθηκε το Μουσείο. Στο μυαλό μου οι έννοιες της Ελλάδας και του Μουσείου Μπενάκη έγιναν αδιαίρετες. Έτσι. όταν πρώτα έκανα τη δωρεά των σχεδίων που ζωγράφισε ο πατέρας μου στο Αλβανικό Μέτωπο και αργότερα των διακοσίων έργων που σήμερα βρίσκονται στη συλλογή του Μουσείου, το είχα στο μυαλό μου να αποδώσω στπν Ελλάδα αυτό που της ανήκει. Ήμουν ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να μεταβιβάσω μια μεγάλη ευθύνη, από τη δική μου προσωρινή κατοχή, σε ένα οικείο ίδρυμα εγνωσμένης ικανότητας και αξίας. Ο Άγγελος Δεληβορριάς και εγώ, κατά τη διάρκεια της πρώτης μας επαφής, αποφασίσαμε ότι το βιβλίο πρέπει να αναφέρεται στον Ζωγράφο Μηταράκη σε σχέση με την εποχή του: Ζωγραφίζοντας στην Ελλάδα από το 1920 ως τη δεκαετία του 60. Συμφωνήσαμε ότι ο Ευγένιος Ματθιόπουλος έπρεπε να αναλάβει το σύνολο του έργου του Μηταράκη, περιορίζοντας τις υποκειμενικές κρίσεις και αποφεύγοντας τη δυσνόητη τεχνοκριτική, που είναι τώρα στη μόδα. [....] (Παύλος Μηταράκης, από τον πρόλογο)