Την ιστορία του παππού μου την έμαθα σαν παραμύθι απ τη γιαγιά ή μάλλον την έψαξα στα μισόλογά της πολλές δεκάδες χρόνια μετά από τότε που εκείνος έφυγε, φυγόδικος, για την Αμερική, για να μην ξαναγυρίσει ποτέ από εκεί. Δεν ξέρω τί είναι αλήθεια απ όσα μου διηγήθηκαν οι δικοί μου και πόσο αλλοιώθηκαν τα γεγονότα μέσα στην μακρυνή αχλύ του χρόνου. Πάντως παραμυθιάστηκα μ αυτή την ιστορία του παππού που δεν γνώρισα, όπως παραμυθιασμένοι, στ αλήθεια, ήταν και οι άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που έφτιαχναν και έζησαν την ιστορία τους. Τα κράτησα όσα άκουσα, τα ανακάτωσα με ενθυμήματα δικά μου, λίγο απόμακρα από το βίο του παππού, πάντως αληθή και σχετικά, κι όλα μαζί τα ιστόρησα εδώ ως minima memorialia. Είναι τα ελάχιστα ενθυμήματα, αυτά που ξαναφέρνουν πίσω τον χαμένο χρόνο.