"Αδέσποτες μελωδίες. Αείζωοι λαϊκοί καημοί", στημόνι διαρκούς καρποφορίας. Αμανέδες ατόφιου πάθους και ιδιότυπης λύτρωσης. Άσματα για πολιτικά και άλλα γεγονότα. Τ απαράμιλλα δείγματα ότι δεν έχει έκφανση της ελληνικής ψυχής και της κοινωνικής εξέλιξης, που το Ρεμπέτικο να μην την σχολιάζει δωρικά, να μην την σαρκάζει κοφτερά, με απίστευτης ομορφιάς έργα. Δυναμική παρηγοριά των φορέων του. Τ αδιάψευστα τεκμήρια αυθόρμητου, στις μεγάλες του στιγμές, ριζοσπαστισμού και μαστοριάς, τίποτα να μην πετά πριν ρουφήξει όλη την ικμάδα του. Η μοναδική εικονοπλαστική, το ψυχογράφημά του, ενδεικτικά, όχι τυχαία, μέσα από το έργο του πατριάρχη Μάρκου. Φάσεις της ασίγαστης διαπάλης επίσημου και λαϊκού πολιτισμού, καθώς ο πρώτος, μολονότι έχει υλικά μέσα και την εξουσία, δεν αντέχει την επίθεση ποιότητας του δεύτερου και στην καινούρια του κόσμου "δεσπόζουσα" ταξική αντίθεση: Άνθρωπος-πίθηκος!