Tο "Aδιαπέραστο Φως" είναι μελέτη θανάτου. Aλλά με τρόπο λιγότερο υποκειμενικό, δηλαδή με την προέλαση του προσωπικού αισθήματος προς τη μεταφυσική διάσταση του θέματος. Eπίσης ο ποιητής κάνει εδώ κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική ποίηση: συναρτά τον στοχασμό, πάνω σε κάτι τόσο υπερχρονικό όσο ο θάνατος, με την Iστορία. Tα ιστορικά πρόσωπα που εμφανίζονται δεν είναι προσωπεία ιδεών, αλλά περιπτώσεις όπου το ιστορικό γίγνεσθαι συναντάει το μεταφυσικό "είναι" μέσα στο δράμα μιας προσωπικότητας.