Η αφήγηση (ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο μια κοινωνία περιγράφει τον εαυτό της μυθοποιώντας και συμβολίζοντάς τον) είναι ιδιαίτερα σημαντική, γι’ αυτό και η αναγνώριση του ότι ο άνθρωπος κατανοεί την πραγματικότητα μέσα από τα σύμβολα αποτελεί πλέον βασικό κοινωνιολογικό αξίωμα. Οι διάφοροι ειδικοί ανακαλύπτουν εκ νέου την ικανότητα της αφήγησης να "δημιουργεί" πραγματικότητα. Η "ανάπτυξη" των τεχνολογιών πληροφόρησης και επικοινωνίας δημιουργεί επίσης συνθήκες μεγαλύτερης κυκλοφορίας των αφηγημάτων και μ’ αυτήν την έννοια (της ποσοτικής παρουσίας δηλαδή) δικαιολογείται η ονομασία της σύγχρονης εποχής ως "αφηγηματικής". Έτσι η κρίση του κοινωνικού συστήματος γενικά (που κυριαρχείται από τον καπιταλισμό της αγοράς) των κρατών της περιφέρειας (όπου ανήκει παραδοσιακά και η Ελλάδα) ειδικότερα, βιώνεται και μέσω των αφηγήσεων που την "εξηγούν". Αφηγήσεις "σοβαρές" (δηλαδή επιστημονικές) αναφέρονται στο ρόλο των spreads ή στη σημασία του δείχτη Dow Jones, ενώ αφηγήσεις λιγότερο "σοβαρές" (αλλά όχι λιγότερο σημαντικές για την ανάλυση) επιχειρηματολογούν αποκαλώντας τους πολίτες κάποιων κρατών "PIGS", δικαιολογούν πολιτικά καταστάσεις, διεκδικούν ή και αναπαριστούν μέσω της τέχνης: πρόκειται για ερμηνείες που αποτελούν την αφήγηση της σύγχρονης εποχής που διοχετεύεται μαζικά από τα επικοινωνιακά μέσα και τις διάφορες "δομές" και στην οποία όλοι αναφερόμαστε, προσδιορίζοντας την καθημερινότητά μας μέσω αυτής. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται ένα "πανόραμα" των "αφηγήσεων" που περιγράφουν την "ελληνική κρίση": όπως αποτυπώνεται στα μέσα, όπως υπεισέρχεται στο σχολείο και στα πολιτιστικά δρώμενα, όπως αντικατοπτρίζεται στις αφηγήσεις της απλής καθημερινότητας (των ανέργων, των φτωχών, των άστεγων, των ρακοσυλλεκτών), όπως προσπαθεί να την συμπεριλάβει, ο νομικός λόγος. Τομή στην "ελληνική ερμηνεία" της κρίσης ενδιαφέρουσα και απαραίτητη ως καμβάς όπου αποτυπώνεται η σύγχρονη δυναμική.