[...] Η Αφρική αποτελείται από μια διαδοχή μεγάλων πεδιάδων και οροπεδίων από τα οποία αναδύονται ανά διαστήματα απομονωμένες ηφαιστειακές μάζες, όπως το Κιλιμάντζαρο και η Κένυα. Εκτός από την περιοχή κοντά στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και κατά μήκος της κατής της Μεσογείου, επικρατεί μια βασανιστική μονοτονία καθώς η Αφρική καλύπτεται από έρημο, σαβάνα και δάσος μέχρι τον Ισημερινό και μετά ακολουθούν με την ανάποδη σειρά, δάσος, σαβάνα και έρημος. Ωστόσο, η γοητεία της στηρίζεται σε αυτή την αίσθηση της ατέλειωτης, κυκλικής επανάληψης του τοπίου και του περιβάλλοντος. Η Αφρική είναι η υπερβολή, χωρίς κοινό μέτρο σε όλες τις εκδηλώσεις της. Η Σαχάρα είναι η βασίλισσα των ερήμων, ο Νείλος ρέει ως πατέρας όλων των ποταμών και φιλοξενεί τους τελευταίους πληθυσμούς άγριων ζώων στον πλανήτη. Σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όλο και περισσότερο ίσο από όλες τις απόψεις, η Αφρική παραμένει μυστήριο, απροσδόκητο και γοητευτικό. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)