Είμαι από τη Δρόπολη κι εγώ... Απ'' τον διψασμένο κάμπο της που δροσίζει το αγέρι από τη βουή του Δρίνου που σηκώνει ρεματιές κι απ'' τα χαράματα λάμπει ηλιόλουστο τ'' αγέρι της φτωχογειτονιάς Δρόπολης, με αγκαλιές ζεστές! Είμαι από τη Δρόπολη κι εγώ... στον κάμπο ξεροστάλιασα κι άκουσα μοιρολόι και της ξενιτιάς τα ντέρτια γεμίζουν το σερτό με δάκρυα καυτά πόνου, μας λύγισε το μπόι πού είναι τα παιδιά σου, Δρόπολη, τ'' αναζητώ... Απλώνεται λιβάδι η μνήμη, αναπολώ είμαι από τη Δρόπολη κι εγώ!