Ο ήλιος καθώς ανέτειλε έλαμψε πάνω στ’ ασημένιο νόμισμα.

Και ’κείνο άνοιξε απότομα τα μάτια του και τεντώθηκε μουδιασμένο ύστερα από τόσες ώρες βαθύ ύπνου. Έκανε τόση υγρασία εκεί πάνω! Επάνω στην κεραμιδοσκεπή εκείνου του διώροφου αγροτόσπιτου στην άκρη του χωριού.

«Καλημέρα», είπε ευγενικά στην άλλη του πλευρά.

Καμιά απάντηση.

«Καλή σου μέρα! Ξύπνησε, ξημέρωσε...» είπε ακόμα μια φορά, ακόμα πιο ευγενικά. Μα η άλλη του πλευρά δεν απάντησε.

Δεν είχε απαντήσει ούτε σήμερα. Όπως δεν είχε απαντήσει ποτέ από τότε που θυμάται. Όσο ευγενικά κι αν της είχε μιλήσει, όσες φορές κι αν της το είχε ζητήσει.

Κοίταξε τον ήλιο που ανέβαινε στον ουρανό και χαμογέλασε...