"Πόλεµος πατήρ πάντων" Ξυπνώ κι είναι το στρώµα µου εχθρός,/ τη νύχτα περιδιάβαινα σε δάση/ διψασµένα· σε είχα διαρκώς, µα δεν σε είχα. Τώρα θ’ αναπλάσει/ το πάθος µου από γυαλί σε σµάλτο/ θλιµµένο επιστήθιο πουλί/ που κάθησε στον ώµο µου· σαν άλτο/ σαξόφωνο µου ακούγεται η φωνή/ σου - άτονη, δειλή αντωνυµία/ να πέφτει απ’ το ψηλότερο κλαδί./ Όλοι γελούν στην έξω πολιτεία,/ κι ανάµεσά τους σίγουρα και συ/ γελάς, και λάµπεις ήδη στο σκοτάδι,/ µια δύναµη σαν πόλεµος και χάδι. (Από τη σελ. 39 της ποιητικής συλλογής).