Για τον Nietzsche ο Υπεράνθρωπος υπήρξε ένα διαφημιστικό της φιλοσοφίας του. Ποτέ δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί του επειδή είχε άλλες προτεραιότητες. Για τον Freud ο Υπεράνθρωπος έζησε στο πολύ μακρινό παρελθόν. Στην μυθολογική υπόθεση του Freud ήταν ο ναρκισσιστικός πατέρας της αρχέγονης ορδής που πριν από τον θάνατό του έπαιξε τον ρόλο του στην ανάπτυξη της ψυχολογίας των μαζών και με την πατροκτονία του –και σε συνδυασμό με τα αισθήματα ενοχής των γιων του– έπαιξε τον ρόλο του στην εξέλιξη των τοτέμ και των ταμπού και εξυπηρέτησε την οικουμενικότητα του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Στο σενάριο του Freud το πορτρέτο του Υπερανθρώπου σαν νάρκισσου, σεξουαλικά ζηλιάρη, αδιάλλακτου που αγαπούσε τους άλλους μόνο όταν εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του συνιστά μια ψυχαναλυτική αποτυχία και απλοποίηση. Και ο Nietzsche και ο Freud είχαν δεχτεί την επιρροή του Κάρολου Δαρβίνου. Το Αγωνιζόμαστε για το απαγορευμένο είναι η μυθιστορηματική βιογραφία του Υπερανθρώπου απ’ την οποία δεν απουσιάζει η φιλοσοφική διάθεση. Το κείμενο αυτό αποτελεί και ορθολογική και λογοτεχνική κατασκευή. Το μυθιστόρημα αυτό προσπαθεί να απαντήσει στα εξής ερωτήματα: Τι είναι ο Υπεράνθρωπος; Πώς λειτουργεί στη θεωρία; Πώς λειτουργεί στην πράξη; Υπάρχει συνοχή μεταξύ τους; Πώς βλέπει το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος; Είναι επικίνδυνος για την ανθρωπότητα; Έχουμε μπει στην εποχή του Υπερανθρώπου; Σ’ αυτή τη μυθιστορηματική βιογραφία κάνει την εμφάνισή της και η διαφορετική ή ανώτερη ηθική του, που υπάρχει ως εντελώς αντίθετη προς τις τρέχουσες και κυρίαρχες ηθικές σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο συγγραφέας του κειμένου δεν ταυτίζεται μ’ αυτή τη διαφορετική ή ανώτερη ηθική, αλλά και δεν την απορρίπτει, μόνο την εκθέτει, μόνο την περιγράφει αναλυτικά.