Η ιστορία του ελληνικού τροτσκισμού είναι μέρος της ιστορίας της αποτυχημένης συγκρότησης μιας διεθνιστικής επαναστατικής εργατικής συνείδησης στην Ελλάδα. Μη μπορώντας να αποδεχτούν την πραγματικότητα, συνέχισαν απομονωμένοι και κυνηγημένοι από όλους, και κυρίως από τους πρώην συντρόφους τους. Η γοητεία του τροτσκισμού είναι η καθαρή αρνητικότητα· η ριζοσπαστική διαφορά του. Είναι, ακόμα, η κατηγορηματική άρνηση του εθνισμού σε μια περίοδο εθνικής κατοχής και η χιλιαστική του σχεδόν προσδοκία της επαναστατικής ουτοπίας. Ποια είναι η θέση αυτών των ανθρώπων για έναν πόλεμο ο οποίος διεξαγόταν από τη μια μεριά για την απόκτηση "ζωτικού χώρου" και από την άλλη για την υπεράσπιση της "πάτριας γης" και της δημοκρατίας (σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον); Αξίζει να ξαναεπισκεφτούμε τους Έλληνες τροτσκιστές, να τους ανασύρουμε από τη λήθη της Ιστορίας, να εμπλουτίσουμε τη μνήμη μας με αυτούς τους καταραμένους, τους αιρετικούς της Αριστεράς. Εξάλλου, αν η ιστορία φτιάχνεται με αίμα, όπως λέγεται, τέτοιο έδωσαν πολύ οι τροτσκιστές κι ας μη φτιάξανε Ιστορία.