Στο έργο αυτό ο Π. Α. Μιχελής μελετά τη βυζαντινή τέχνη με σκοπό να εξηγήσει τη γοητεία της τέχνης αυτής - που για μεγάλο διάστημα ήταν παραγνωρισμένη - αλλά και τη σημασία της τόσο για την κατανόηση της αληθινής πορείας του δυτικού πολιτισμού όσο και την αντίληψη της σύγχρονης τέχνης. Βασίζοντας την ανάλυσή του στην αισθητική κατηγορία του «υψηλού», που κατά τον συγγραφέα διέπει τη βυζαντινή τέχνη, σε αντιδιαστολή με την κατηγορία του «ωραίου» από την οποία εμπνέεται η αρχαία ελληνική τέχνη, ο Μιχελής εκφράζει τις κριτικές απόψεις του για τη φιλοσοφία της ιστορίας της τέχνης και εισάγει τη θεωρία της «αισθητικής θεώρησης της ιστορίας της τέχνης», δηλαδή της θεώρησής της μέσω των αισθητικών κατηγοριών.