Ο Γιώργος, εικοσάχρονος φοιτητής του Πολυτεχνείου, δικάστηκε ως ύποπτος συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση και αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών. Ύστερα εξαφανίστηκε από το σπίτι. Και τότε κόπηκε η ζωή και ο καιρός στα δυο. Απών ο πρωταγωνιστής, παρόντες οι γονείς του, να σκαλίζουν τις πληγές τους, να αναζητούν αιτίες και ευθύνες, να αγριεύουν με τους άλλους και με τον εαυτό τους για να αντέξουν την αγριότητα. Ο πατέρας: "Το να μην ξέρω πού είσαι τόσον καιρό... Άσ το, αυτό δεν είναι δύσκολο. Δεν θα σου πω τι είναι. Είναι θάνατος". Η μητέρα: "Να γινόταν ένα θαύμα, να ξεγελιόταν ο χρόνος και να γύριζαν όλα τα πίσω-μπρος. Να είχε μια δεύτερη ευκαιρία" Η Ευγενία Μπογιάνου αφήνει τους ήρωές της να εναλλάσσονται στην αφήγηση, να ανατρέχουν στο παρελθόν, να διαλέγονται και να μονολογούν, να κυνηγούν το νόημα που τους διαφεύγει. Στον μικρόκοσμό τους, όπου κυριαρχούν το προσωπικό και το ιδιωτικό, καθρεφτίζει το πρόσωπό της μια κοινωνία δίχως έρμα και μένουν ανοιχτά τα ερωτήματα για τη φτώχεια των ονείρων και των οραμάτων, για τη δυνατότητα επικοινωνίας και για την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.