Ο Νίκος, η Ιρίνα και ο Αϊντίν στην τελευταία τάξη του λυκείου συναντώνται κρυφά παίζοντας μουσική στην κοινή αυλή των παππούδων τους, σε μια ακατοίκητη πια πόλη στα σύνορα των τριών χωρών τους. Τελειώνοντας το σχολείο οι δρόμοι τους χωρίζουν, μα οι πολιτικές εξελίξεις στις χώρες τους, τους ξαναφέρνουν κοντά με διαφορετικούς όμως όρους. «Ο Νίκος ξεφύλλισε τις σελίδες της απογευματινής εφημερίδας όπως παλιά, χωρίς να του ξεφεύγει μονόστηλο, βρήκε το θέμα σ ένα δίστηλο της τέταρτης σελίδας, τα γεγονότα παρουσιάζονταν πολύ χειρότερα, υπερβολές των εφημερίδων, μονολόγησε κι έπιασε το ακορντεόν, θα έπαιζε το αγαπημένο του κομμάτι, ένα παραδοσιακό βαλσάκι από τα ανατολικά σύνορα και θα έκανε την καθιερωμένη τον τελευταίο μήνα μοναχική του βόλτα στην πόλη... Η Ιρίνα έσφιξε στα χέρια της τη θήκη του βιολιού και κατέβηκε το πεζοδρόμιο. Χιόνι παγωμένο δύο ημερών και μια καφετιά λάσπη που σκέπαζε το ρείθρο δεν ήταν και ότι πιο ασφαλές για περπάτημα. Ο δρόμος της διέσχιζε την πλατεία Εργατών και έβγαζε στη λεωφόρο της Επανάστασης. Από κει θα παιρνε το τραμ. Στο κέντρο της πλατείας το ρολόι έδειχνε πέντε και τέταρτο, το ανεμολόγιο έξι μποφόρ και το θερμόμετρο μείον δέκα πέντε... Μια μυρωδιά τηγανητού ψαριού τρύπησε τα ρουθούνια του Αϊντίν που καθισμένος ανακούρκουδα στο στρώμα έπαιζε στη φυσαρμόνικα το αγαπημένο του κομμάτι. Ένα παραδοσιακό βαλσάκι από τα δυτικά σύνορα. Έτσι εξηγείται ότι δεν τον υποδέχτηκε ο γάτος. Πως δεν το σκέφτηκε, Παρασκευή σήμερα - πότε κιόλας πέρασε η βδομάδα - και κάθε Παρασκευή η γριά πάνω τηγανίζει ψάρια. Σε λίγο θα του φέρει για μεζέ τα κεφάλια· τις ουρές τις φιλεύει στο γάτο, ψέματα, τα καλύτερα του δίνει...»