«Άκουσέ με, κοίτα». Σ’ ακούω. Κι ας μη μιλώ. «Κοίτα τι βρήκα στην παραλία. Μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς. Κι ένα ξύλο-ξωτικό. Κι ένα στριφτό κοχύλι. Δεν είναι όμορφα;» Ζωγραφίζεις πάνω μου έναν κόκκινο ήλιο να χαμογελά. Κρατά στην αγκαλιά του μια πράσινη θάλασσα. Ένας γλάρος που σου μοιάζει χορεύει μ’ ένα κύμα. Χαρά και πόνος, τρυφερότητα και θλίψη, ικανοποίηση και απογοήτευση, ανασφάλεια και σιγουριά, όλα παίρνουν μορφή και χρώμα με τα πινέλα της Αλκμήνης. Μια ιστορία για την εκφραστική δύναμη της ζωγραφικής. Για τη μοναξιά και τη φιλία. Για την αίσθηση που μπορεί να έχει ένα παιδί για τον εαυτό του.