Είµαι ακόµη ζωντανός, παλεύω, αγωνίζοµαι, δίνω µάχες καθηµερινά να σταθώ όρθιος. Πέφτω και σηκώνοµαι για να ξαναπέσω και να ξανασηκωθώ. Πιο δυνατός; Όχι απαραίτητα, αλλά σηµασία έχει να σηκωθώ. Να βρω τρόπο από κάπου να πιαστώ, να αγκιστρωθώ για να µην ξαναπέσω. Τουλάχιστον να κρατηθώ όρθιος για όσο το δυνατόν µεγαλύτερο διάστηµα. Και φυσικά, γνωρίζω ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα. Θα πέσω ξανά, αλλά η «µαγκιά» είναι να επινοείς εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες που θα σε βοη­θήσουν να σηκωθείς ξανά και ξανά και ξανά... Ο Βαγγέλης Μάστορας κάνει µια λυτρωτική κατάθεση ψυχής, κατα­γράφοντας τις εµπειρίες του ζώντας πενήντα και πλέον χρόνια µε τη διάγνωση της διπολικής διαταραχής. Μιας σοβαρής ψυχικής νόσου που δεν είναι πλήρως ιάσιµη, αλλά απλώς διαχειρίσιµη και ελέγξιµη υπό προϋποθέσεις. Σε µια εποχή µε σηµαντική έξαρση των ψυχικών ασθενειών, ο συγγραφέας, µε τον άµεσο, γλαφυρό, χωρίς φτιασίδια και ωραιοποιήσεις λόγο του, έχει στόχο να συµβάλει στη µείωση του κοινωνικού στίγµατος και των προκαταλήψεων, ακόµα και του φόβου που ακολουθεί τους ψυχικά νοσούντες, και φυσικά να απαντήσει στην ανάγκη να κατανοήσουµε τι σηµαίνει να ζεις ως ψυχικά ασθενής. Με αυτή την έννοια απευθύνεται σε όλους µας, και ιδιαίτερα σε όσους ζουν µε τον εφιάλτη της ψυχικής νόσου, αλλά και στους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους.