Τά κείμενα αὐτά δέν θά δημοσιευτοῦν σέ κάποιαν ἐπίσημη ἱστορία τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας. Εἶναι μικροϊστορίες γραμμένες ἀπό νεαρούς ἀξιωματικούς τοῦ μικρασιατικοῦ ἔπους μέ ὗφος δωρικό, αὐθόρμητο και ἀνθρώπινο. Στίς ἱστορίες αὐτές πρωταγωνιστές ἦσαν οἱ ἴδιοι καί, προπαντός, οἱ στρατιῶτες τους. Εἶναι τά παλληκάρια τά καλά πού ἀντάμωναν μέ δάκρυα χαρᾶς γιά τήν Νίκη, τά τρόπαια τῆς ἔνδοξης Στρατιᾶς, μέ τίς αἱματοβαμμένες σημαῖες τους, ἀλλά καί μέ ἄφατη θλίψη γιά κείνους τούς συμπολεμιστές τους πού δέν γύριζαν πίσω. Ἱερές σκιές πού ποτέ δέν θά θαμπώσουν. Εἶναι αὐτοί πού δέν νικήθηκαν. Στούς δημοσιογράφους πού ἀκολουθοῦσαν τόν Στρατό μας, ὀφείλουμε θαυμασμό καί ἐκτίμηση.