Η κοινή εννοιολογική αντιμετώπιση του ζεύγους της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου σχετίζεται με το πραγματικό γεγονός ότι, παρά την προϊούσα εκνομίκευσή του, εξακολουθεί πάντοτε να αποτελεί το περιεχόμενο κρατικών πολιτικών. Αυτή η διγλωσσία εξηγεί, μεταξύ άλλων, την αξιακή σχετικότητά του, αφού η επίκληση στην αρχή της κρατικής κυριαρχίας είναι αρκετές φορές ένας ικανός λόγος για την αναστολή ή τον περιορισμό βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Εντούτοις, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις πολιτικές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως συστημικές νεωτερικές ολοκληρώσεις του ορθού λόγου και ως θετικοποιημένη ερμηνεία της αξίας του ανθρώπου. Ο αστερισμός της ισχύος τους οφείλεται στο ότι υφίστανται ως ένα αινιγματικά ανοιχτό και ρηγματικό σύστημα απέναντι στον κυρίαρχο εξουσιαστικό λόγο. Πρόκειται για σύνολα ενοτήτων λόγου που "κτίζουν" κατά τρόπο ενιαίο και ποιητικό το σύγχρονο κόσμο της νεωτερικότητας. Ως εκ τούτου, η μελέτη επικαλείται την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ρηματικά, συστημικά, αλλά και δυνητικά συγκείμενα του ανολοκλήρωτου νεωτερικού σχεδίου.