Έπειτα από μερικούς μήνες διαλείμματος, η ζωή με έκανε μάρ-τυρα δύο γεγονότων που με τρομάζουν όσο τίποτα στον κόσμο: τον θάνατο ενός μικρού παιδιού και τον θάνατο μιας νέας γυ-ναίκας με μικρά παιδιά και σύζυγο. Κάποιος μου είπε τότε: είσαι συγγραφέας, γιατί δεν γράφεις την ιστορία μας; Ήταν εντολή, την αποδέχτηκα. Κι έτσι βρέθηκα να αφηγούμαι τη φιλία ανάμεσα σ έναν άντρα και μια γυναίκα, ανάπηροι και οι δύο, δικαστές και οι δύο σε υποθέσεις υπερχρέωσης στο ειρηνοδικείο της Βιέν, στην Ισέρ. Σ αυτό το βιβλίο γίνεται λόγος για ζωή και θάνατο, για αρρώστια, για μεγάλη φτώχια, για δικαιοσύνη και κυρίως για αγάπη. Όλα είναι αληθινά. Όπως και κάθε άλλος, ο Εμμανυέλ Καρρέρ έχει πολλές ζωές. Μια ιδιωτική, που δεν αφορά παρά τον ίδιο, και μια δημόσια που αφορά τους άλλους, μέσω του μυθιστορήματος ή του κινημα-τογράφου, όπου είναι σεναριογράφος και παραγωγός. Το "Άλλες ζωές απ τη δική μου" είναι ο σύνδεσμος. Αλλά αυτός ο σύνδεσμος δεν θα αρκούσε να είναι από μόνος του ένα γεγονός. Το μυθιστόρημα του Καρρέρ "μας μιλά" από το βάθος της μιζέριας του κόσμου. Τόσο μακρινό: το τσουνάμι, φυσική καταστροφή που παγκοσμιοποιήθηκε από την τηλεόραση. Τόσο κοντινό: ο καρκίνος, άλλο είδος φυσικής καταστροφής, που χτυπά μια διπλανή πόρτα. Η βοή του κόσμου που πάει άσχημα, δεν καλύπτει τη δυστυχία των φίλων που δεν πάνε καλά, αλλά της κάνει αδιάκοπη ηχώ. Θα έπρεπε να είσαι οραματιστής για να δεις και να γράψεις την αναφορά. Ο υπόκωφος βρόντος του ωκεανού φτιάχνεται από χίλια κύματα. Το "Άλλες ζωές απ τη δική μου" είναι ένα ωκεανικό μυθιστόρημα, θορύβου και παραφοράς. Είναι ένα μυθιστόρημα που έχει τη συναισθηματική, δηλαδή τη λογοτεχνική βάση να διακηρύσσει ότι είναι αληθινό.