Αυτή η συλλογή διηγημάτων ακτινογραφεί με συγκινητικό τρόπο την κυπριακή ψυχή, τη φορτισμένη από την εισβολή και την κατοχή και τα "εμφύλια" πάθη. Τα δεκαοκτώ διηγήματα της συλλογής, σε δυο ενότητες, έχουν να κάνουν με επιχώρια άλγη και άγη από τη μια, αλλά και τη διεισδυτική ψυχογραφία του σύγχρονου ανθρώπου. Η προσωπική γραφή, συχνά αντιρρητική και "προκλητική", διαπερνά το έργο και κατορθώνει με την ιδιάζουσα γλώσσα, το ύφος, το χιούμορ, την ειρωνεία, και ιδιαίτερα τον σαρκασμό και τον αυτοσαρκασμό να αναδεικνύει το λογοτεχνικά μείζον, αποσπώντας το από το απλό, το καθημερινό ή και χυδαίο. Ο Κύπριος πεζογράφος Χρίστος Χατζήπαπας πετυχαίνει, έτσι, τη σύζευξη ιστορίας και πραγματικότητας με τη μυθοπλασία, συμπλέκοντας αξεδιάλυτα την υπαρξιακή αγωνία με την κοινωνική μέριμνα και ανησυχία. "Η μεταφορά ως τεχνική και ο συνειρμικός λόγος, σημειώνει ο Αλέξης Ζήρας, "είναι δυο χαρακτηριστικά στοιχεία που τα συναντούμε στα πεζά του, ενώ όταν θέλει να δημιουργήσει στον αναγνώστη την αίσθηση του παράδοξου ή την αίσθηση του συγκεχυμένου υποκειμενικού χρόνου, πάντοτε ο ρεαλισμός παραχωρεί τη θέση του στην ποιητική συναίρεση".