Έρωτας στα χρόνια του Covid-19… Nα είσαι ερωτευμένος στα χρόνια της πανδημίας… Amatum-19. Nα περνάς μια χρονιά κλεισμένος σε τοίχους, σε σκέψεις, σε απόγνωση, σε απόσταση. Να περνάς μια χρονιά ανέγγιχτη, πληκτική, εχθρική στο κάθε συναίσθημα. Και κάθε ημέρα να σημειώνεις στο αυτοσχέδιο ημερολόγιό σου ερωτικούς στίχους ή μάλλον εσωτερικούς μονολόγους που προσμένουν σε έναν και μόνο ακροατή, ελπίζουν σε έναν και μόνο παραλήπτη, προσδοκούν στην ανταπόκριση του μοναδικού Άλλου, του υποκείμενου του πόθου σου… Αλλά και σε όλους όσους “συμπάσχουν”, μοιράζονται την ίδια “εμπειρία” μαζί σου… Ημέρα 4η, ημέρα 46η, ημέρα 145η, ημέρα 160η, ημέρα 195η, ημέρα 260η… Μέρες σαν ποιήματα, ποιήματα σαν μέρες που κυλούν μελαγχολικά πάνω σε σελίδες γεμάτες από ερωτικές μελωδίες. Η γεύση τους; Γλυκόπικρη, σαν το γλυκό του κουταλιού από περγαμόντο. Αυτά είναι τα ημερολογιακά ποιήματα που ανθολογούνται σε τούτη εδώ τη μικρή συλλογή, της πρωτοεμφανιζόμενης ποιήτριας Αθηνάς Αραπάκη. Ποιήματα κοριτσίστικα όσο και γυναικεία, φωτεινά όσο και σκοτεινά, ποιήματα ερωτευμένα όσο και ερωτεύσιμα, ποιήματα που μέσα τους αχνοφέγγει το φως του έρωτα, αλλά και η σκοτεινή πλευρά του, εκείνη η οξεία γωνία του που βρίσκεις να ψυχορραγούν στις άκρες της όλοι οι εραστές που τον γεύτηκαν πρόσκαιρα, αλλά κανείς τους δεν κατάφερε -νομοτελειακά ως φαίνεται- να τον αιχμαλωτίσει για πάντα.