Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει έξι μελετήματα διαρθρωμένα σε τρία συγκριτικά "δίπτυχα", τα οποία δορυφορούν ένα προλογικό μελέτημα για τη μεθοδολογία τους, που συνδυάζει τη σημειωτική με τη ψυχανάλυση και, σε παράρτημα, ένα κείμενο του Peter Brooks για την ψυχαναλυτική προσέγγιση των λογοτεχνικών κειμένων. Εξετάζονται, έτσι, τρία αντικείμενα: η διαχείριση παρεμφερών θεμάτων και η τακτική συγκάλυψης-αποκάλυψης, σε δείγματα αφηγητών από τη διηγηματογραφία της Νέας Αθηναϊκής Σχολής (Παπαδιαμάντης, Βλαχογιάννης)· η άρνηση της τεκνογονίας και η απαξίωση της οικογένειας ως θεσμού στο νεοελληνικό μυθιστόρημα μετά τον Εμφύλιο (Μυριβήλης, Τερζάκης)· και η αμφισημική και ανατρεπτική δομή των αφηγητών σ έναν πεζογράφο κι έναν ποιητή (Καζαντζάκης, Παλαμάς). Η παρακολούθηση των έργων σε επίπεδο ευρύτερων κειμενικών ενοτήτων (αφηγηματικών ακολουθιών) αναδεικνύει τη βαθύτερα υποκειμενική ιδεολογία τους.