τι όµορφο νάσαι εκεί σαν βγάλει η ψυχή το ρούχο της και βγει στο δρόµο γυµνή να χορέψει την προαιώνια µουσική το ρυθµό τον αρχέγονο...

ΠΟΡΟΣ, ΠΕΝΙΑ, ΕΡΩΣ (Σαιξπηρικό σονέτο) Του Πόρου όντας γιος και της Πενίας ο Έρως πάντα ζει κι όλο πεθαίνει στ’ ανάμεσο θανής κι αθανασίας φουντώνει από τη μια, την άλλη σβένει Είναι φτωχός και πλούσιος συνάμα ό,τι αποκτά πρωί, βράδυ το χάνει τη μια επαίτης σέρνεται, τι θάμα! την άλλη άρχοντας τρανός, ποιος νους το βάνει! Ως μέγας δαίμων ο Έρωτας συντρέχει θεών κι ανθρώπων τη συνομιλία αιώνια, αδιάσπαστα συνέχει του σύμπαντος την άναρχη ουσία Αυτά λέγω Σωκράτη μ’ ειλικρίνεια εγώ, η Διοτίμα απ’ τη Μαντίνεια...

ΚΥΜΟΘΟΗ Κόρη του Νηρέα και της Δωρίδας νύμφη νερόδρομη, ποντοπλάνα χορευτικά που γυροφέρνεις τα πέλαγα ακροβατώντας σε ράχες Τριτώνων ροδόμορφη, πολύχαρη, αγνή το τραγούδι μου, ο μύστης σου α π ο θ έ τ ω σ τ α κ ύ μ α τ α γοργοτάξιδο να ’ναι, ευμενής Κυμοθόη * Κυμοθόη: μία από τις πενήντα, κατά τον Ησίοδο, νηρηίδες, νύμφες της θάλασσας φιλικές προς τους ανθρώπους, κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας < κύμα + -θόη (< θοός = γρήγορος < θέω = τρέχω) = αυτή που τρέχει στα κύματα...