Το νόημα μιας ζωής προσδιορίζεται από αυτά που έτυχε να συναντήσει στην πορεία της. Είμαστε οι άνθρωποι που συναντάμε, οι τόποι που περπατάμε, οι ιδέες που διαπραγματευόμαστε. Η αναπόληση του παρελθόντος, η μνήμη και η λήθη, το βιωμένο και κατασκευασμένο "άλλοτε" και "αλλού" συντίθενται λοιπόν πάντα σε μιαν αφηγηματική πλοκή που αναζητείται μέσα από όσα έμειναν. Μια πλοκή που κινείται ελεύθερα ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, ανάμεσα σε έναν εσωτερικό και εν πολλοίς άγνωστο εαυτό μας και σε όσα πρόσωπα και πράγματα συνέβαλαν στην εξέλιξή του. Το βιβλίο αυτό αφηγείται μερικές από τις περιπέτειες μια τέτοιας πλοκής. Αναφέρεται σε τόπους, πρόσωπα και βιβλία, όμως έχει εντέλει να κάνει με την ανασύνθεση του δικού μου παρελθόντος. Σαν ψήγματα ενός ανολοκλήρωτου μωσαϊκού, τα κείμενα έχουν λοιπόν κάτι κοινό - αποτελούν απτά ίχνη μιας αυτοβιογραφίας που παραμένει ανοιχτή - και με αυτήν την έννοια υπόκεινται στην παγίδα κάθε αυτοβιογραφικής γραφής, που είναι πάντα εγκλωβισμένη στα πλοκάμια μιας υποκειμενικότητας η οποία υπαγορεύει τις δικές της κατασκευασμένες αλήθειες, τους δικούς της δυσεντόπιστους νόμους. Κ.Τ. [Τα κείμενα του τόμου χωρίζονται στις ομάδες: Α "Τόποι", Β "Μνήμες ανθρώπων", Γ "Ίχνη"]