Ποιες είναι οι σημαντικότερες πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές εξελίξεις που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90; Πώς συνδυάζονται οι αλλαγές αυτές με τους γενικότερους μετασχηματισμούς που λαμβάνουν χώρα στις κοινωνίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού; Ποια είναι η σημασία του εκσυγχρονισμού ως ιδεολογικού και πολιτικού προτάγματος, όπως αυτό διατυπώθηκε από κύκλους διανοουμένων και συμπυκνώθηκε σε πολιτική στρατηγική από τον Κ. Σημίτη; Τα ερωτήματα αυτά επιχειρούν να απαντήσουν οι Σ. Σακελλαρόπουλος και Π. Σωτήρης με το συγκεκριμένο βιβλίο. Η βασική θέση των συγγραφέων είναι πως η δεκαετία του 90 αποτελεί για την ελληνική κοινωνία μια περίοδο ουσιαστικών μεταλλαγών, οι οποίες θα επικαθορίσουν σε σημαντικό βαθμό το μέλλον του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού για τις επόμενες δεκαετίες. Ουσιαστικά η δεκαετία αυτή σηματοδοτεί μια επιτάχυνση των διαδικασιών της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ο υποτιθέμενα ουδέτερος λόγος περί εκσυγχρονισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια να νομιμοποιηθεί η πολιτική της συνεχούς λιτότητας, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, η εισαγωγή νέων συστημάτων παραγωγής, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας, η διαρκής εργασιακή κινητικότητα, συνολικά το βάθεμα των σχέσεων εκμετάλλευσης, η ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων και η θωράκιση του πολιτικού επιπέδου απέναντι στις διεκδικήσεις των λαϊκών τάξεων.