Η φωτογραφία στην οποία ο ίδιος πόζαρε ευχαρίστως προκειμένου να αμυνθεί απέναντι στις ορέξεις των δημοσιογράφων να αλώσουν την προσωπική του ζωή. Έτσι, τους "θυσίασε" ένα κομμάτι από τον εαυτό του προκειμένου να σώσει τα πιο ζωτικά εσωτερικά όργανα. Επέτρεψε να τον φωτογραφίσουν για να μην τον ακτινογραφήσουν. Όπως θα έλεγε και η Μπλανς Ντυμπουά, "τώρα που άγγιξες τα γράμματα θα τα κάψω". Ό,τι αγνό και αληθινό δεν πρέπει να το αγγίζει η πρόστυχη ανάλυση των πολλών. Ένα στερεότυπο που συναντά κανείς ξεκινώντας να μελετά τον Τένεσι Ουίλιαμς είναι η σημασία που έχει η ζωή του για την τέχνη του, αφού σχεδόν όλα τα έργα του είναι αυτοβιογραφικά. Ο ίδιος το έχει δηλώσει πως γράφει θεατρικά έργα για να μιλήσει για τη ζωή του. Το σημαντικό, όμως, είναι να τεθούν ερωτήματα τέτοια που δεν απάντησε ποτέ ο ίδιος. Τουλάχιστον όχι ευθέως και σίγουρα όχι με συνέπεια. Γιατί; Διότι ο Ουίλιαμς δεν ήταν ένας μονήρης, άγνωστος στο κοινό συγγραφέας. Αποτελούσε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄40 διασημότητα με την οποία ασχολούνταν οι πάντες. Ο τύπος ήθελε να διεισδύσει όλο και πιο βαθιά στη ζωή του, ο κόσμος ήθελε να μάθει όλα όσα μπορούσε για τον συγγραφέα του "Γυάλινου κόσμου" που τόσο πολύ άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές ενός περίεργου και αδιάκριτου κοινού.