Τα καλοκαίρια, μόλις σουρούπωνε, μαζεύονταν έξω από το σπίτι μας καμιά εικοσαριά άτομα από όλη τη γειτονιά, κυρίως γυναίκες και παιδιά, κάποιοι ανάμεσά τους κουβαλώντας και τα σκαμνάκια τους μαζί, για ν΄΄΄΄ ακούσουν τη μητέρα μου να διηγείται τις συναρπαστικές ιστορίες της. Έξω από το σπίτι μας είχε έναν ξύλινο στύλο της ηλεκτρικής εταιρείας με έναν τσιμπλιάρικο λαμπτήρα και εκεί, κάτω από το αχνό φως, στεκόταν η μητέρα μου και έλεγε τις ιστορίες της σε ένα ακροατήριο που, καθηλωμένο στα σκαμνάκια του, την άκουε με μεγάλη προσήλωση. Στο ημίφως που επικρατούσε, πολύ μεγάλη επιτυχία είχαν οι ιστορίες με φαντάσματα που προκαλούσαν ρίγη στο ακροατήριο. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο. Όμως πολλές αναμνήσεις χοροπηδούσαν στο μυαλό μου, ψάχνοντας διέξοδο. Και ο κορωνοϊός τους άνοιξε την πόρτα. Εξεπλάγην τότε διαπιστώνοντας πόσο πολλές λεπτομέρειες θυμόμουν από τα παιδικά μου χρόνια, αν και είχε περάσει τόσος καιρός. Έτσι έγραψα για το κέφι μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Εσείς θα κρίνετε το αποτέλεσμα.