Ο συγγραφέας καταγράφει στο παρόν βιβλίο αυτά που έζησε, που αισθάνθηκε και που έμειναν στη μνήμη του ως σημαντικά. Γιατί θεωρεί πως ό,τι έμαθε, θαύμασε, αγάπησε, μίσησε ή χάρηκε και κυρίως ό,τι υπέφερε, ήταν από τους ανθρώπους, που, παρ’ όλα τα λάθη και τις αδυναμίες τους, τους θεωρεί, ατομικά τον καθένα τους και συνολικά όλους μαζί, πολύ πιο αξιόλογους από τις ιδεολογίες, που μας τυφλώνουν και αποδεικνύονται στην πράξη ανίκανες να πραγματώσουν ό,τι υπόσχονται. Γιατί πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι αδιακρίτως έχουν πιο πολλά να μας πουν και να μας δείξουν θετικά ή αρνητικά, και γι’ αυτό του καθενός η ζωή και το παράδειγμα διδάσκουν πολύ περισσότερα και πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα… Αρκεί να μπορούμε να συναγάγουμε συμπεράσματα. Το ΦΩΣ λοιπόν που αναζητεί είναι επίσης και τα συμπεράσματα, που συνάγουμε και τα διδάγματα, που λαμβάνουμε από τη ζωή και τη δράση των ανθρώπων, την καλή ή την κακή. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του γνώρισε το όνειρο, την προσδοκία και την ελπίδα των ανθρώπων για έναν κόσμο καλύτερο. Αυτών που ήθελαν να κάνουν το άσχημο όμορφο και το καλό, καλύτερο, γιατί πίστευαν περίπου αυτό που λέει ο Νίκος Καζαντζάκης: «Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω». Τώρα διαπιστώνει ότι στους ανθρώπους υπάρχει μόνο το όνειρο και η προσδοκία να φτιάξει ο καθένας μόνο τη ζωή του και τον εαυτό του… Όμως υπάρχουν ακόμη κάποιοι αμετανόητοι, που θέλουν και επιδιώκουν δίκαια και ειρηνικά να κάνουν καλύτερο τον κόσμο. Και αυτούς τους θεωρεί ΦΩΣ!