Ο συγγραφέας, νεαρός ΕΠΟΝίτης, κατατάχθηκε στο ΔΣΕ αρχές του 1949. Στη διάρκεια της θητείας του στο ΔΣΕ κρατούσε Ημερολόγιο το οποίο πέταξε όταν πιάστηκε το Οκτώβρη του ίδιου χρόνου. Με βάση τις θύμησές του και από τη ζωή του στο ΔΣΕ, καταγράφει τα γεγονότα πρόσωπα και καταστάσεις που έζησε, περιγράφει την προσωπική του διαδρομή αλλά και την εσωτερική ζωή των ανταρτών. Προσπαθεί χωρίς ντοκουμέντα, μαρτυρίες και άλλα στοιχεία να παραδώσει στην Ιστορία τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής των μαχητριών και μαχητών του ΔΣΕ. Οπως γράφει ο Σοσιαλισμός, η καλύτερη, η πιο ανθρώπινη κοινωνία, ήταν το ιδανικό των νέων αυτών, που μέσα στις συνθήκες αυτές, του Αγώνα της Θυσίας, της Ανιδιοτέλειας, της Αγάπης στο συνάνθρωπο, ωρίμαζαν μέρα με τη μέρα με ασύλληπτη ταχύτητα.