Προσευχή Δες τούτα τα κοράκια: κατέφθασαν ή αποχωρούν; Τι απέγινε τούτο το Ανθιβόλιο ψυχής – τούτη η ψυχή μου κομμάτια, όμοια επιμερισμένα; Τούτη η εικόνα των λέξεων – της λέξης μου η εικόνα; Τι είναι εδώ τόσο φωτεινό; Το απαύγασμα ή η Αυγή; Και ποιο είναι το Τέλος ή η Αρχή; Αφήστε με να κλάψω, να γεμίσω τη Γης δάκρυα, να με συγχωρέσουν οι λέξεις μου που ορθώθηκα. Να μην με δει η εικόνα μου που στέκω σαν τον Υιό ή τρέμω σαν τον Πατέρα. Και, αλήθεια, ο πατέρας μου τι απέγινε; Μήπως ήμουν εγώ, από πάντοτε; Μήπως κανείς; Έρχεσαι ή φεύγεις; Ακινητείς για την ώρα… Μα, από τι εξαρτάται η κίνησή σου; «Απ’ το ρόλο», λες… Θέλεις να είσαι ο Πατέρας. Άκουσέ με, αδερφέ μου, τούτη η δουλειά δεν είναι δική σου. Κι, ύστερα, ο πόνος μας θα φέρει γύρω τον γέλωτα. Έχουμε μια μάνα να μας αγαπά, με το φως το πρώτο. Μα στο νύχτωμα μας αφηγείται ένας Ξένος. Ησύχασε. Θα φτιάξουμε έναν πατέρα-σκιάχτρο. Και τότε μόνο καλοδεχούμενα σπουργίτια θα μας αναλογούν. Μόνο το Καλοδεχούμενο θα μας προϋπαντήσει. Και η νύχτα θα κλείσει, επιτέλους, τα μάτια…