Το βιβλίο αυτό είναι η διήγηση της ανακάλυψης της εφηβείας και της εξορίας, των μυστηρίων του Παρισιού, του κόσμου, της θηλυκότητας. Επίσης, μάλλον κυρίως, της οικειοποίησης της γαλλικής γλώσσας. Η εμπειρία του Μπούχενβαλντ δεν παίζει κανένα ρόλο, δεν προσθέτει καμιά σκιά. Ούτε και κανένα φως. Να γιατί, γράφοντας το "Αντίο, φως της νιότης...", μου φάνηκε ότι ξαναβρήκα μια χαμένη ελευθερία, θαρρείς και ξέφευγα από τη σειρά των τυχαίων και των επιλογών που τελικά είχαν συνθέσει για μένα ένα είδος πεπρωμένου. Μια βιογραφία, αν προτιμάτε κάτι λιγότερο πομπώδες. Ακόμη κι αν το τυχαίο ή η καλή τύχη με είχαν γλιτώσει από την παγίδα της Γκεστάπο, ακόμη κι αν ο δάσκαλός μου ο Μορίς Αλμπβάς δεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά μου, στο Μπλοκ 56 του Μπούχενβαλντ, θα ήμουν αυτό το αγόρι των δεκαπέντε ετών που ανακάλυπτε την εκτυφλωτική ατυχία της ζωής, καθώς και τις πρωτόγνωρες χαρές της, στο Παρίσι, ανάμεσα στους δυο πολέμους της εφηβείας του. Να μαι και πάλι. Χ.Σ.