Η εκκωφαντική παρέα ξανακάθεται γύρω από το οβάλ τραπέζι και παραγγέλνει στον Ίβο έναν δεύτερο γύρο από δροσερά αναψυκτικά, η τούρτα έχει γίνει ένα βομβαρδισμένο τοπίο, κρατήρες άσπρης σοκολάτας εκτονώνουν τα υπόγεια ρήγματα, μια μαγική πόλη σωριασμένη σε ερείπια, στιλπνοί και κοφτεροί κρύσταλλοι καραμέλας εκτινάσσονται από τα στόμια των κρατήρων, ενώ τα ροδοπέταλα φτερουγίζουν τρομαγμένα....

Η Ιωάννα τούς έβλεπε με ζήλια, αυτή δεν τολμούσε να μπει στη θάλασσα Νοέμβρη μήνα, τα παιδιά κάνανε μακροβούτια, τινάζονταν, σκίζανε το νερό αγκαλιασμένα και χαίρονταν την ξέφρενη ανεμελιά τους, αγγίζονταν, θωπεύονταν, κολλούσαν τα σώματά τους και μετά αποχωρίζονταν, για να σμίξουν πιο πέρα, δύο αστραφτερά θαλάσσια πλάσματα, δύο δελφίνια ερωτευμένα, κι όταν χόρτασαν παιχνίδι, ξάπλωσαν στον βράχο και κοιμήθηκαν πλάι στη γυναίκα, όταν εκείνη ξύπνησε, τα παιδιά την αγκάλιαζαν, το ένα από τη μία μεριά, το άλλο από την άλλη, γέρνοντας στους ώμους της, τα κοράλλια των μαλλιών τους στάζανε αλάτι, και ένιωσε μια συγκίνηση από την αναπάντεχη τρυφερότητα, μετά κουλουριάστηκαν και πήραν τη στάση εμβρύου, και συνέχισαν να αναπνέουν απαλά, το καθένα στον δικό του αμνιακό σάκο, μέσα στην κοιλιά της...