Πολύ συχνά έχω την εντύπωση πως ο Θοδωρής Αθερίδης δεν είναι ένας ηθοποιός που γράφει, αλλά ένας παραμυθάς γραφιάς, που χειρονομεί και αρθρώνει κείμενα. Θέλω να πω πως κατάγεται από τη γραφή που είναι σύστημα, κώδικας συμβόλων και όχι, όπως η υποκριτική μιμητικός κώδικας. Αν και τα δύο χρειάζονται ως προϋπόθεση μια έντονη κοινωνικότητα και μια έμφυτη περιέργεια. Ούτε συγγραφέας ούτε καλλιτέχνης δεν γίνεσαι, αν δεν έχεις την όρεξη του ειδέναι κι αν δεν ναρκώνει το άλγος του ζην με δοκιμές εν φαντασία και λόγο, όπως με οδύνη ορίζει την ποιητική ζωή ο Καβάφης. Ο Αθερίδης καλλιεργεί ως συγραφέας ένα είδος πεζογραφίας ανάμεσα στο στιγμιότυπο, το χρονογράφημα και το διήγημα με γερές δόσεις αυτοβιογραφικές και σχηματικές. Ανεξάρτητα αν τους γνωρίζει ή όχι συνεχίζει μια παράδοση, βαριά θα έλεγα κληρονομιά, που καλλιέργησαν ο Ροΐδης, ο Μητσάκης, ο Ξενόπουλος, ο Κονδυλάκης, ο Νιρβάνας, ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Παναγιώτης Παπαδούκας, ο Σακελλάριος και ο Ψαθάς. Στον κήπο του βάθους διακρίνω τα μικρά διηγήματα - ενσταντανέ του Μωπασσάν, του Τσέχωφ, του Μαρκ Τουαίν. [...] (από τον πρόλογο του Κ. Γεωργουσόπουλου)